Ο διαβόητος κακοποιός Πάσσαρης θα βάλει ράσα

Ο διαβόητος κακοποιός Πάσσαρης θα βάλει ράσα

Ιουνίου 6, 2011 — anaxoriti

Εβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων πολιτών και αστυνομικών, κατάφερε να διασύρει και να «αποκεφαλίσει» την Ελληνική Αστυνομία διαφεύγοντας από συλλήψεις και διαπράττοντας σωρεία κακουργηματικών πράξεων και σήμερα δηλώνει έτοιμος να αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό ελπίζοντας πως -όταν και αν αποφυλακιστεί- θα γίνει μοναχός στο Αγιο Ορος…
Ο διαβόητος κακοποιός Κώστας Πάσσαρης, ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε ως «θεριό των Βαλκανίων» και που από το 2001 κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας στη Ρουμανία, εμφανίζεται να μετανιώνει για το αμαρτωλό παρελθόν του και ως άλλο «απολωλός πρόβατο» να προσεύχεται γονατιστός μέσα στο στενό κελί του ζητώντας άφεση αμαρτιών και προσδοκώντας πως κάποια μέρα θα καταφέρει να φορέσει ράσα και να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο και δημιουργό του. Αυτό άλλωστε ισχυρίστηκε σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Jurnalul National» του Βουκουρεστίου ο ιερωμένος στον οποίο οφείλεται η θεαματική μεταστροφή του κακοποιού, ο «άγιος» των φυλακισμένων αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ιωάννης Ραπτόπουλος.
Ο 80χρονος αρχιμανδρίτης, ιδρυτής της αδελφότητας «Οσία Ξένη – Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγόποινων», ήρθε σε επαφή με τον Πάσσαρη το περασμένο Πάσχα όταν, ενώ βρισκόταν στη Ρουμανία, έμαθε πως ο 34χρονος κακοποιός ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει. Μετά την εξασφάλιση της απαραίτητης άδειας από το ρουμανικό υπουργείο Δικαιοσύνης, ο πατέρας Γερβάσιος συνάντησε τον Πάσσαρη παρουσία του διευθυντή των φυλακών, αλλά και ακόμη τεσσάρων πάνοπλων φρουρών που παρακολουθούσαν τη συνάντηση με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Εκτοτε, η επικοινωνία τους έγινε συχνότερη, ο «πνευματικός πατέρας» του Πάσσαρη άρχισε να τον επισκέπτεται και να τον προμηθεύει εκκλησιαστικά βιβλία (κάποια από τα οποία -όπως «τα ασκητιικά» του Αββά Δωροθέου- θεωρούνται εξαιρετικά «δύσκολα» και διαβάζονται από μοναχούς στο Αγιο Ορος), ενώ από τη μεριά του, ο κακοποιός υιοθέτησε ένα μοναστηριακό και ιδιαίτερα σκληρό τρόπο ζωής και άρχισε να νηστεύει κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, αδιαφορώντας μάλιστα για τους χλευασμούς από πολλούς συγκρατούμενούς του.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το καθημερινό «εκκλησιαστικό» πρόγραμμα του έγκλειστου κακοποιού ξεκινάει νωρίς το πρωί αφού μόλις ξυπνάει διαβάζει τον Ορθρο της ημέρας. Λίγες ώρες αργότερα τελεί Παράκληση, το απόγευμα τον Εσπερινό, ενώ το βράδυ κλείνει με το Μικρό Απόδειπνο. Μάλιστα, στις 3:00 τα ξημερώματα, ο Πάσσαρης ξυπνάει και τελεί Μεσονυκτική Ακολουθία, ενώ αμέσως μετά εκτελεί Μοναχικό Κανόνα (εκκλησιαστική προσευχή μοναχικού τύπου). Συγκεκριμένα, παίρνει στα χέρια του ένα κομποσκοίνι και αρχίζει να προσεύχεται, ενώ ταυτόχρονα κάνει μετάνοιες!
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρχιμανδρίτη στη ρουμανική εφημερίδα, η φυλακή άλλαξε ριζικά τον Πάσσαρη, ο οποίος πλέον επικοινωνεί καλύτερα και είναι πιο ανοιχτός, έχοντας στραφεί προς τον Θεό. Μάλιστα, σε παλαιότερη συνέντευξή του στην εκπομπή «Ηξεις αφήξεις» της τηλεόρασης Super ο αρχιμανδρίτης είχε εκμυστηρευτεί στον δημοσιογράφο Θοδωρή Δούκα: «Οταν τον είδα πρώτη φορά, το παιδί ήταν συντετριμμένο και εξομολογήθηκε για περίπου μιάμιση ώρα. Του έδωσα μια ωραία εικόνα της Παναγίας και του είπα: “Κώστα, αυτή είναι μια εικόνα που με συγκινεί βαθύτατα”. Αυτός μου απάντησε: “Γέροντα, δώστε μου να τη φιλήσω, αλλά με συγχωρείτε, δεν θα την κρατήσω για να μη μου θυμίζει τη μητέρα μου”. Αυτό το παιδί δεν γνώρισε ποτέ μητέρα. Για μένα βρίσκεται στο δρόμο της μετανοίας και αγαπάει πολύ τους αγιορείτες πατέρες. Ολα τα βιβλία που διαβάζει μιλούν για μετάνοια. Είναι το πνευματικό μου τέκνο».
Το… διαβατήριο για τον οίκο του Θεού
Η Ορθοδοξία δέχεται στην αγκαλιά της όλους τους ανθρώπους και δεν κάνει διακρίσεις ακόμη και όταν πρόκειται για τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς.
Η ιδιάζουσα περίπτωση του Κώστα Πάσσαρη δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση καθώς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο ίδιος φέρεται να έχει μετανιώσει για τις πράξεις του και μέσω της εξομολόγησης στον πνευματικό του πατέρα να έχει ζητήσει άφεση αμαρτιών και να έχει εκφράσει την επιθυμία να μονάσει.
Ωστόσο, για να μπορέσει να ακολουθήσει το δρόμο του μοναχισμού θα πρέπει κατ’ αρχάς να αποφυλακιστεί καθώς εκτίει ποινή δις ισόβια. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα μπορούσε να πάει σε κάποιο μοναστήρι, να καταθέσει το ποινικό του μητρώο και να περάσει με επιτυχία τη δοκιμαστική περίοδο των λίγων μηνών που ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους δόκιμους μοναχούς. Κατά τη διάρκεια της δοκιμαστικής περιόδου οι δόκιμοι κυκλοφορούν με πολιτικά ρούχα και όχι με ράσα. Το αν πληροί τις προϋποθέσεις και αν είναι ικανός να γίνει μοναχός είναι κάτι που θα το κρίνει ο πνευματικός του πατέρας, ο οποίος πιστοποιεί την πνευματική του μεταμέλεια Από εκεί και πέρα θα πρέπει να είναι αποφασισμένος και έτοιμος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και όπως όλοι οι μοναχοί να ακολουθήσει το δρόμο του Θεού.

Η Αγρια ιστορία ενος αδίστακτου...!!

Σάββατο, 9 Οκτωβρίου 2010

Κώστας Πάσσαρης : Η Αγρια ιστορία ενος αδίστακτου...!!

O Kωστας Πάσσαρης

Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1975, όταν ο πατέρας του ήταν μόλις 17 ετών, ενώ η μητέρα του, η Ρουμάνα Μαρία Αυγούστα, πέθανε έξι χρόνια αργότερα.

Όσοι τον ήξεραν από μικρό τον χαρακτήριζαν ατίθασο παιδί. Όταν ήταν 15 ετών, η αστυνομία βρήκε στο σπίτι του κλεμμένα αντικείμενα. Οδηγήθηκε στο ...
....αναμορφωτήριο για έξι μήνες, έπειτα απολύθηκε υπό όρους και λίγο καιρό αργότερα, συνελήφθη για επαιτεία και οδηγήθηκε εκ νέου σε αναμορφωτήριο.

ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ - ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Όταν υπηρετούσε στο 29ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Κομοτηνή, κατηγορήθηκε για κλοπές μέσα κι έξω από το στρατόπεδο. Στις αρχές του 1995 συνελήφθη από τη Στρατονομία, βρέθηκε έγκλειστος στις Στρατιωτικές Φυλακές Αυλώνα, από όπου ένα χρόνο αργότερα απέδρασε! Κηρύχθηκε λιποτάκτης και καταζητείτο.

1996

Αργότερα κατά το έτος 1996 λήστεψε υπό την απειλή όπλου μία γυναίκα που πουλούσε φρούτα στον ηλεκτρικό σταθμό της Kαλλιθέας, ακολούθησε καταδίωξη από αστυνομικούς, εναντίον των οποίων δεν δίστασε να πυροβολήσει, όμως τελικά συνελήφθη επί τόπου.

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ

Eκτίοντας την ποινή του στις φυλακές Kασσάνδρας, στη Xαλκιδική, γνωρίσθηκε με τον Pουμάνο Nικολάε Γκόρεα Στις 4 Δεκεμβρίου του 1999 αποφυλακίσθηκε και συνένωσε τις εγκληματικές του τάσεις με τον ως άνω Ρουμάνο και έναν άλλο ομοεθνή του, Iον Bασίλι. Σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία, από τις 31 Iανουαρίου έως τις 17 Φεβρουαρίου του 2000 πραγματοποίησαν από κοινού ληστείες σε ξενοδοχεία, ανταλλακτήρια συναλλάγματος και ταξιδιωτικά γραφεία στο κέντρο της Aθήνας.

2000 : Η ΣΥΜΠΛΟΚΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΘΗΣ

Στις 19 Φεβρουαρίου 2000 και οι τρεις συνεπλάκησαν με αστυνομικούς στην πλατεία Bάθη, με αποτέλεσμα να τραυματισθούν δύο αστυνομικοί και να σκοτωθεί ο Bασίλι. Ο Πάσσαρης μετά τη συμπλοκή είχε τηλεφωνήσει στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha και είχε απειλήσει τους αστυνομικούς με αντίποινα: «Θα σκοτώσω τρεις αστυνομικούς για να εκδικηθώ», ήταν τα λόγια του. Οι έρευνες των διωκτικών αρχών εντατικοποιήθηκαν και τελικά τρεις ημέρες αργότερα συνελήφθη στην πλατεία Aμερικής έχοντας πάνω του πιστόλι και χειροβομβίδα. Tο απόγευμα της ίδιας ημέρας έπεφτε νεκρός έπειτα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην Πετρούπολη ο άλλος συνεργός του, Νικολάε Γκόρεα. Το μένος του εναντίον των αστυνομικών, έπειτα από το θάνατο και του άλλου του συνεργού, μπορεί να το φανταστεί ο καθένας. Μερικά χρόνια αργότερα ο ίδιος έλεγε μπροστά στις κάμερες: «Έχω μακρά εμπειρία με τους αστυνομικούς, με ταλαιπωρούν από μικρό… Έχω πρόβλημα με αυτούς που έρχονται να με συλλάβουν, όχι με όλους».

2001 : Ο ΦΟΝΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ

Βρισκόμαστε στις αρχές Φεβρουαρίου του 2001.Ο Κωστας Πασσαρης βρισκεται στην Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού.
Παραπονούμενος για πολλοστή φορά για επιληπτικές κρίσεις ο κώστας Πασσαρης στο ιατρείο των φυλακών.Ο ιατρός της φυλακής, κ. Χρήστος Δημάκης, με τις υπ. αριθμ. 251 και 252 γνωματεύσεις του διαπιστώνει ότι ο κρατούμενος πάσχει από κρίσεις επιληψίας και υπογράφει παραπεμπτικό, προκειμένου να γίνουν οι προβλεπόμενες εξετάσεις στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας.

Η ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Στις 7 Φεβρουαρίου 2001 το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο εγκρίνει τη μεταγωγή στο νοσοκομείο και λαμβάνεται η σχετική απόφαση σε συνεννόηση με το Τμήμα Μεταγωγών. Στις 16 του ίδιου μήνα δύο αρχιφύλακες του Τμήματος Μεταγωγών, οι Aθανάσιος Δρακόπουλος, 47 ετών και Διονύσιος Aλεβιζόπουλος, 49 ετών και ένας ειδικός φρουρός του υπουργείου Δικαιοσύνης, ο Ανδρέας Φυσέκης, 33 ετών, αναλαμβάνουν να συνοδεύσουν τον κρατούμενο από τις φυλακές στο Γενικό Κρατικό. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι φωνάζουν το όνομά του, για να προσέλθει για τα περαιτέρω: «Κωνσταντίνος Πάσσαρης». Αφού κάνει ανάληψη 100.000 δρχ. από τον ατομικό του λογαριασμό στο λογιστήριο της φυλακής, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των παραδίνουν στους αστυνομικούς του Τμήματος Μεταγωγών.

Η ΜΕΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΝΟΙ

Η μεταγωγή διεξάγεται, ως συνήθως, με μια κάποια χαλαρότητα. Μοιάζει υπόθεση ρουτίνας, αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια, καθώς η επικινδυνότητα του κρατούμενου δεν έχει εκτιμηθεί σωστά, παρόλο που έχει σταλεί ειδικό σήμα στο Τμήμα Μεταγωγών από τη διεύθυνση των φυλακών.Χωρίς να προηγηθεί σωματικός έλεγχος, επιβιβάζονται στο υπηρεσιακό όχημα, το οποίο λίγο αργότερα φτάνει κανονικά στο νοσοκομείο και οι αστυνομικοί με τον Πάσσαρη μπαίνουν στο χώρο υποδοχής. Και εκεί εγινε.Καθώς ο Κωστας Πασσαρης συνεχίζει να φοραει τις χειροπέδες βγάζει ενα περιστροφο και εκτελεί εν'ψυχρώ τους Aθανάσιος Δρακόπουλος, 47 ετών και Διονύσιος Aλεβιζόπουλος, 49 ετών ενώ τραυματίζει τον ειδικό φρουρό. Οι δύο αστυνομικοί ήταν ήδη νεκροί κι ο Πάσσαρης εξαφανιζόταν τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση. Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Ο κόσμος που έζησε το συμβάν έτρεχε να κρυφτεί κι επικράτησε πανικός σε όλη η νοσοκομειακή μονάδα Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα έκτακτα δελτία ειδήσεων διαδέχονταν το ένα το άλλο, ενώ στα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Δημοσίας τάξεως, στη Γ.Α.Δ.Α. και στη Φυλακή Κορυδαλλού είχε ήδη σημάνει συναγερμός. Τα ερωτήματα που γεννήθηκαν ήταν άπειρα, με πρώτο και καλύτερο το πώς βρέθηκε το όπλο στα χέρια του Πάσσαρη. Δεν ήταν γνωστό αν είχε συνεργούς, αν το μετέφερε από τη φυλακή ή αν του το έδωσαν στο νοσοκομείο, ούτε το διευκρίνισε ποτέ ο ίδιος.

ΜΕΤΑ ΤΟ ΦΟΝΟ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ

- στις 2 Μαρτίου 2001, δύο άντρες λήστεψαν το υποκατάστημα της ΔΕΗ στο Περιστέρι. Την ώρα που έφευγαν με μια μοτοσικλέτα, αυτός που καθόταν στη θέση του συναναβάτη γύρισε και σημάδεψε τον ταμία Γιάννη Παπαλεξανδρή, 36 ετών, ο οποίος αποπειράθηκε να τους καταδιώξει. Πυροβόλησε και τον σκότωσε. Η Αστυνομία ύστερα από έρευνες κατέληξε στο πρόσωπο του Πάσσαρη.

- Πέρασε ένας μήνας και στις 26 Ιουνίου 2001, το βράδυ, μαζί με το Ρουμάνο φίλο και συνεργό του, Ραντουκάν ή Πόπα, μπήκαν στο φούρνο “Βενέτη” στην οδό Τατοΐου 110, στη Ν. Ερυθραία, και απείλησαν τους υπαλλήλους με όπλα. Πήραν μικρά ποσά από τον καθένα τους και την ταυτότητα της Μαρίας Πέτκοβα. Χαλάρωσαν για ένα μήνα. Μέχρι τις 27 Ιουλίου 2001 που πάλι οι δυο τους, σύμφωνα με την Ασφάλεια, λήστεψαν την Εμπορική Τράπεζα στην οδό Χαρ. Τρικούπη 7 στον Άλιμο, από όπου άρπαξαν 20 εκατομμύρια δραχμές.

- Όπως ανακοινώθηκε στις 10/12/2002 από την Aσφάλεια Aττικής, ο Πάσσαρης είναι ο δράστης της διπλής απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος του Aλβανού Aντρέα Σέρα και της φίλης του Xρυσάνθης Mαμνιόγλου, που έλαβε χώρα στις 11 Aυγούστου του 2001, στη συμβολή των οδών Λυκούργου και Σιβιτανίδου στην Kαλλιθέα. Eπιπλέον, ο Πάσσαρης είναι ο δράστης της ανθρωποκτονίας της ιατρού Mαρίας Σαφού και της απόπειρας ανθρωποκτονίας της αδελφής της Aργυρώς Xρηστάκου μέσα στο φαρμακείο της τελευταίας, στην οδό Πιπίνου 21 στην Kυψέλη, στις 28 Aυγούστου του 2001.

ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ

Περί τα τέλη Ιουνίου 2001 η ΕΛ.ΑΣ. κάνει έφοδο σε ένα διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο, στην οδό Ιππάρχου 52-54, όπου - σύμφωνα με πληροφορίες που αποδείχθηκαν αληθινές – υπήρχαν όπλα, χειροβομβίδες, ασυρμάτοι, λίστες με τις συχνότητες της Αστυνομίας και ναρκωτικά και συλλαμβάνουν επί τόπου τον 24χρονο Δημήτρη Πολυδωρόπουλο, πρώην κρατούμενο.Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης προκύπτουν στοιχεία ότι ο Πολυδωρόπουλος, όχι μόνο υπήρξε συγκρατούμενος του Πάσσαρη, αλλά ήταν και κατά περίσταση συγκάτοικοι σε εκείνο το ίδιο διαμέρισμα! Η ευκαιρία που παρουσιάστηκε ήταν σπάνια. Οργανώθηκε από τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα του Σώματος γιγαντιαία επιχείρηση σύλληψης του δραπέτη και το απόγευμα της 31/7/2001 επιστρατεύθηκαν περισσότεροι από εκατό αστυνομικοί. Σχεδόν όλοι τοποθετήθηκαν σε διάφορα «πόστα» στους γύρω από το διαμέρισμα δρόμους, ενώ μια επταμελής ομάδα των ειδικών δυνάμεων της ΕΛ.ΑΣ τον περίμενε μέσα στο διαμέρισμα.Οι αστυνομικοί που περίμεναν μέσα στο διαμέρισμα πριν ανοιξει ο Πασσαρης στην πόρτα φωναξαν "Αστυνομία ακινητος" ! Φυσικά ο Πασσαρης τους κλειδωσε μέσα στο διαμερισμα και παρά του οτι τον πυροβολήσανε και τον τραυματίσανε εκεινος διεφυγε.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Τελικά, αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν οι έλληνες αστυνομικοί το πέτυχαν Ρουμάνοι συνάδελφοί τους. Ο Πάσσαρης, περί τα μέσα Σεπτεμβρίου διέφυγε με πλαστό διαβατήριο για τη Ρουμανία – όπως αναφέρθηκε στην αρχή, η μητέρα του είχε γεννηθεί εκεί – όπου συνέχισε τη δράση του στην παρανομία με το συνεργό του Πόπα.
Τα ξημερώματα της 25ης Nοεμβρίου του 2001, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε ανταλλακτήριο συναλλάγματος του Βουκουρεστίου, σκότωσε τον ιδιοκτήτη κι έναν υπάλληλο, αφαίρεσε 16.000 δολάρια, όμως έχασε το κινητό του τηλέφωνο. Οι ρουμάνοι αστυνομικοί που έφτασαν επί τόπου βρήκαν εύκολα τους τελευταίους αριθμούς που είχε καλέσει ο Πάσσαρης και συνέλαβαν σχεδόν αμέσως έναν ύποπτο, που αποδείχθηκε ότι είχε σχέση με κυκλώματα μαστροπείας.
Ύστερα από πολύωρες ανακρίσεις και υπό το φόβο της κατηγορίας και για συυμετοχή στη ληστεία του ανταλλακτηρίου, ο Ρουμάνος αναγκάστηκε να αποκαλύψει τα 5 διαμερίσματα – κρησφύγετα του Πάσσαρη.Κάτω από τον έλεγχο της ρουμανικής αστυνομίας τηλεφώνησε στον Πάσσαρη για να του κλείσει δήθεν ραντεβού. Εκείνος, γνωρίζοντας ότι είχε χάσει το κινητό του και υποπτευόμενος παρακολούθηση του δεύτερου τηλεφώνου του από την αστυνομία, προσπάθησε να παραπλανήσει τον γνωστό του λέγοντάς του ότι βρίσκεται εκτός Βουκουρεστίου.
Οι Ρουμάνοι όμως κατάφεραν να εντοπίσουν ότι βρισκόταν σε συγκεκριμένο διαμέρισμα και αποφάσισαν την επιτυχή – τελικά – έφοδο. Αφού συνελήφθη και παρέμεινε υπόδικος για αρκετούς μήνες, τελικά, στις 30/7/03 οδηγήθηκε σε δικαστήριο του Bουκουρεστίου και του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης (δις) για τη ληστεία και τη διπλή ανθρωποκτονία.

eglima.wordpress.com
http://www.troktikaras.com/2010/10/blog-post_2732.html

You might also like:

Ο Κώστας Πάσσαρης θέλει να γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος!

Ο Κώστας Πάσσαρης θέλει να γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος!

Ένας από τους πιο σκληρούς Έλληνες κακοποιούς, ο Κώστας Πάσσαρης, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 2001 είχε δολοφονήσει αστυνομικό και για καιρό διέφευγε της σύλλήψης και διέπραττε σωρεία κακουργημάτων, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό και όταν αποφυλακιστεί να γίνει μοναχός στο Αγιο Ορος.


Ο διαβόητος κακοποιός που από το 2001 κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας στη Ρουμανία, εμφανίζεται να...


έχει μετανιώσει για το βαμμένο με αίμα παρελθόν του και πλέον ισχυρίζεται πως προσεύχεται γονατιστός μέσα στο κελί του ζητώντας άφεση αμαρτιών.


Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Jurnalul National» του Βουκουρεστίου ο ιερωμένος των φυλακισμένων αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ιωάννης Ραπτόπουλος υποστήριξε πως μιλώντας με τον Πάσσαρη το περασμένο Πάσχα, ο κακοποιός τον εκμυστηρεύτηκε πως θέλει να ακολουθήσει το δρόμο του Θεού και να γίνει μοναχός.


Για να μπορέσει ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος να συναντήσει τον Πάσσαρη χρειάστηκε να εξασφαλίσει άδεια από το ρουμανικό υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ καθ' όλη τη διάρκεια της συνάντησης παρόντες ήταν τόσο ο διευθυντής των φυλακών, αλλά και ακόμη τεσσάρων πάνοπλων φρουρών που παρακολουθούσαν τον ιερέα και τον Πάσσαρη με το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Από εκείνη την ημέρα και μετά οι συναντήσεις των δύο έγιναν πιο συχνές. Ο Πάσσαρης ξεκίνησε να διαβάζει εκκλησιαστικά βιβλία, ενώ πλέον έχει υιοθετήσει ένα μοναστηριακό και ιδιαίτερα σκληρό τρόπο ζωής. 


Άρχισε να κάνει νηστεία κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, αδιαφορώντας μάλιστα για τους χλευασμούς από πολλούς συγκρατούμενούς του.


Μάλιστα, στις 3:00 τα ξημερώματα, ο κακοποιός ξυπνάει προκειμένου να προσευχηθεί και τελεί Μεσονυκτική Ακολουθία. Αμέσως μετά εκτελεί Μοναχικό Κανόνα (εκκλησιαστική προσευχή μοναχικού τύπου). 


Συγκεκριμένα, παίρνει στα χέρια του ένα κομποσκοίνι και αρχίζει να προσεύχεται, ενώ ταυτόχρονα κάνει μετάνοιες. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρχιμανδρίτη στη ρουμανική εφημερίδα, η φυλακή άλλαξε ριζικά τον Πάσσαρη, ο οποίος πλέον επικοινωνεί καλύτερα και είναι πιο ανοιχτός, έχοντας στραφεί προς τον Θεό.


Σε παλαιότερη συνέντευξή του στην εκπομπή «Ηξεις αφήξεις» της τηλεόρασης Super ο αρχιμανδρίτης είχε εκμυστηρευτεί στον δημοσιογράφο Θοδωρή Δούκα: «Οταν τον είδα πρώτη φορά, το παιδί ήταν συντετριμμένο και εξομολογήθηκε για περίπου μιάμιση ώρα. Του έδωσα μια ωραία εικόνα της Παναγίας και του είπα: "Κώστα, αυτή είναι μια εικόνα που με συγκινεί βαθύτατα". Αυτός μου απάντησε: ''Γέροντα, δώστε μου να τη φιλήσω, αλλά με συγχωρείτε, δεν θα την κρατήσω για να μη μου θυμίζει τη μητέρα μου". Αυτό το παιδί δεν γνώρισε ποτέ μητέρα. Για μένα βρίσκεται στο δρόμο της μετανοίας και αγαπάει πολύ τους αγιορείτες πατέρες. Ολα τα βιβλία που διαβάζει μιλούν για μετάνοια. Είναι το πνευματικό μου τέκνο».

agioritikovima

η μετανοια του κωστα πασαρη

Τετάρτη, Απριλίου 29, 2009

ΤΟ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΣΣΑΡΗΣ,ΚΑΘΩΣ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙ ΓΙΆΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ...ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;;;

Για τον «άγιο των φυλακών», πατέρα Γερβάσιο, ο Κώστας Πάσσαρης θα ήταν ένας ακόμη από τους πολλούς φυλακισμένους που έχει εξομολογήσει στην πολύχρονη διακονία του. Ομως, η έκπληξή του ήταν μεγάλη όταν ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με το διαβόητο κακοποιό και, αντί να αντικρίσει ένα «αγρίμι» (όπως όλοι τον περιγράφουν), είδε έναν ευγενικό άντρα που διαβάζει… Ευαγγέλιο! «Γέροντα, θα σώσω τη ψυχή μου;», ήταν το πρώτο που ρώτησε τον πατέρα Γερβάσιο, για να λάβει την απάντηση: «Τέκνον μου, την πρωτιά στον παράδεισο την έχουν οι ληστές».

Ο 34χρονος κακοποιός ζήτησε να συναντήσει τον πατέρα Γερβάσιο. Η άδεια από το ρουμανικό υπουργείο Δικαιοσύνης δόθηκε και το πρωινό της 23ης Απριλίου ο πατέρας Γερβάσιος αναχώρησε για το Βουκουρέστι και από εκεί για την πόλη Κλουζ και τις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας.

«Επεσε στην αγκαλιά μου και μου είπε πόσο ήθελε να με γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια», λέει ο πατέρας Γερβάσιος. «Τώρα βλέπω μόνο την ψυχή μου», είπε. Ο Κώστας Πάσσαρης ισχυρίστηκε πως διαβάζει εκκλησιαστικά βιβλία και μάλιστα ζήτησε από τον πατέρα την επόμενη φορά που θα τον επισκεφτεί να του φέρει τα βιβλία του Ιερού Χρυσόστομου και τα ασκητικά του Αββά Δωροθέου.

«Ο Κώστας είναι γλυκύτατο και πανέμορφο παλικάρι, για το οποίο πολλές κοπέλες θα έδιναν αγώνα για να το γνωρίσουν.(ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΠΑΠΑΣ;;;) Ομως, δεν γνώρισε το μητρικό χάδι. Δεν πήρε αγάπη από κανέναν. Το μόνο που ακούει όλα αυτά τα χρόνια είναι κατάρες και βλέπει μόνο κελιά και αλυσίδες», τόνισε ο πατέρας Γερβάσιος. Ο κακοποιός ξέσπασε σε κλάματα όταν ο πατέρας προθυμοποιήθηκε να του χαρίσει μία εικόνα της Παναγίας: «Γέροντα, προσκυνώ και αγαπώ την Παναγία. Δώστε μου την εικόνα να τη φιλήσω. Ομως, δεν θέλω να την κρατήσω γιατί μου θυμίζει τη μάνα μου», είπε.

Σύμφωνα με τον ιερωμένο, μετά την εξομολόγηση ο Πάσσαρης «ήταν ήρεμος. Ησυχος. Τα μάτια του γεμάτα δάκρυα. Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε το απαλό χάδι της αληθινής αγάπης!», λέει ο πατέρας. Στις 10 Μαΐου ο «άγιος των φυλακών» θα βρεθεί και πάλι στο Γκέρλας και θα κοινωνήσει τον Πάσσαρη. «Γέροντα, δεν είμαι άξιος να κοινωνήσω», είπε ο κακοποιός για να πάρει την απάντηση: «Τέκνον μου, αυτό θα το κρίνω εγώ».
ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΙΕΡΕΑΣ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙ ΤΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΠΑΣΣΑΡΗΣ...ΜΑ ΚΑΛΑ..Η ΟΛΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΠΟΡΡΗΤΗ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΚΤΑΣΗ ΣΤΑ ΜΜΕ;;;
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ...ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΣΑΡΗ
ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;;;ΠΟΙΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ;;;
ΠΡΕΖΑ TV
29-4-2009

e-tipos

Κώστας Πάσσαρης, ο μαινόμενος – III

Κώστας Πάσσαρης, ο μαινόμενος – III

του Διονύση Χιόνη,

δικηγόρου – εγκληματολόγου

ΣΧΟΛΙΑ

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το όνομα «Πάσσαρης» έχει εξελιχθεί σε συνώνυμο του προσωποποιημένου κακού για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, μια γρήγορη ματιά στα δημοσιεύματα του τύπου θα πείσει και τους πλέον επιφυλακτικούς σχετικά με αυτό. Ο ιδιαίτερα σκληρός τρόπος δράσης του, αλλά και η αμετανόητη στάση του απέναντι στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης και στους κάθε είδους λειτουργούς του έχουν δημιουργήσει μια εικόνα, στην οποία αποτυπώνεται ευκρινώς το στερεότυπο του απόλυτου εγκληματία.

Αν και, όπως υποστηρίζει ο δρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Μάντης, χρειάζεται το σύνολο των στοιχείων για να ολοκληρωθεί η κλινική εικόνα του Πάσσαρη, η απλή παρατήρηση δείχνει – κατά τον ίδιο – ότι πρόκειται για ένα άτομο που προκαλεί. «Το αποτέλεσμα των πράξεών του, οι ανθρωποκτονίες, τον καθιστούν επικίνδυνο κακοποιό, αφού δείχνουν ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν έχει καμία σημασία γι΄ αυτόν».

Ανατρέχοντας στα παιδικά χρόνια, ο κ. Μάντης εξηγεί ότι η βία των παραβατικών εφήβων έχει ως αφετηρία την ήδη υφιστάμενη βία που ενδημεί στους χώρους όπου ζει και κινείται ο έφηβος.

«Θα μπορούσε να εξιδανικεύσει άλλα στοιχεία του περιβάλλοντός του και να μην οδηγηθεί στα χνάρια του πατέρα του. Είναι πιθανό μια συμπεριφορά που την έχει εγγράψει σε πολύ μικρότερες ηλικίες να τον οδηγεί, ώστε να υπερβαίνει κατά πολύ την απλή εγκληματικότητα και να καθίσταται επικίνδυνος κακοποιός. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι εάν πρόκειται για μια αντίδραση σε άμεσα βιώματα ή μια ιδιαίτερη διακεκριμένη δομή της προσωπικότητας».

«Η στάση που έχει ακολουθήσει ενδεχομένως είναι η αντίδρασή του προς την εξουσία, που εκφράζεται στο πρόσωπό τους. Με βάση τα ελληνικά θέσμια ο άνθρωπος αυτός, εφ΄ όσον δικαστεί στην Ελλάδα, θα καταδικαστεί ισόβια και θα βγει στα 25 χρόνια, θα πουλά το βιβλίο με την ιστορία του έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, ενώ αντίστοιχα στις ΗΠΑ θα είχε εκτελεστεί. Η περίπτωση Πάσσαρη δεν είναι θέμα  προσέγγισης από ψυχολογική σκοπιά, αλλά κυρίως από πλευράς λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας, των θεσμών της και του μέλλοντός της, επισημαίνοντας τη σπουδαιότητα της πρόληψης».

Δεν χρειάζεται να γίνει κάποιο ιδιαίτερο σχόλιο για την άποψη του επιστήμονα σχετικά με την επαναφορά της θανατικής ποινής, τουλάχιστον για την εγκληματολογία – ευτυχώς – δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Όμως, ο υπαινιγμός για την επανακοινωνικοποίηση του Νίκου Κοεμτζή, αλλά και η σύγκριση των δύο περιπτώσεων θεωρώ ότι είναι – με κάθε σεβασμό – τουλάχιστον άστοχες τοποθετήσεις.

Σύμφωνα με την άποψη της ψυχολόγου Bασιλικής Mπουκουβάλα, «ο εγκλεισμός από την εφηβική ηλικία μπορεί να επιβαρύνει τα όποια αρνητικά στοιχεία… Άτομα με ανάλογη συμπεριφορά, έχουν ισχυρή επιθετικότητα, αδυναμία κοινωνικής προσαρμογής, που οδηγούν σε εκδηλώσεις παραβατικότητας. Tα ίδια άτομα διακατέχονται από πολύ μεγάλο άγχος, που μπορεί να τα οδηγήσει σε ακραίες κινήσεις, που είτε έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία είτε η οργή τους στρέφεται στον ίδιο τους τον εαυτό».

Για τον εαυτό του, ο Κώστας Πάσσαρης μοιάζει να έχει προσδώσει ρόλο «εχθρού του ανθρώπου», εξηγεί ο καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιάννης Πανούσης. «Ενώ ως προς την Αστυνομία δείχνει υπεράνθρωπος, διαβόητος, σκληρός, ατίθασος, ως προς τα θύματά του λειτουργεί ως υπάνθρωπος. Δεν τον νοιάζει η έτσι κι αλλιώς χαμένη ελευθερία του, αλλά η προβολή μιας εικόνας πληγωμένου ζώου που σκοτώνει για να εκδικηθεί», σημειώνει ο κ. Πανούσης. «Ο Πάσσαρης χρησιμοποιεί άμετρη, άσκοπη και αδιάκριτη βία κατά παντός. Σκοτώνει για το τίποτα, ίσως γιατί πιστεύει ότι μόνον έτσι αυτός γίνεται κάποιος και συντηρεί την εικόνα του. Αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των χαμένων του παιχνιδιού. Δρα ως χαμένος που παίρνει στο χαμό και άλλους».

«Τώρα, ο Πάσσαρης δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε», εξηγεί ο κ. Πανούσης.«Ούτε από τη δική του πλευρά ούτε από τη μεριά της κοινωνίας. Βρισκόμαστε στο τέλος του (αιματηρού) παιχνιδιού. Ο αδύναμος (ή χαλασμένος) κρίκος της ενηλικίωσης και μη κοινωνικοποίησής του μπορεί να αναζητηθεί σε πολλές από τις αλυσίδες που τον έδεναν κατά καιρούς. Ο Πάσσαρης ήταν και είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Τούτο δεν σημαίνει ότι άλλοι εγκληματίες είναι λιγότερο επικίνδυνοι, ούτε ότι κάπου πλάι μας δεν μπορεί να “μεγαλώνει” κάποιος άλλος Πάσσαρης. Άρα, αν υιοθετήσουμε ως κοινωνία το “διαρκές βλέμμα” που νοιάζεται για τα παιδιά της και προλαβαίνει το έγκλημα χωρίς ταυτόχρονα να δίνει το κακό – βίαιο παράδειγμα η ίδια η ζωή, ας μη σκεφτόμαστε να ξαναστήσουμε λαιμητόμους στις κεντρικές πλατείες…»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αντί άλλου επιλόγου, παραθέτουμε μερικές χαρακτηριστικές φράσεις του ίδιου του Κώστα Πάσσαρη, που ενδεχομένως να τραβούν την κουρτίνα του εσωτερικού του κόσμου και να μας βοηθούν να κατανοήσουμε, έστω και λίγο καλύτερα, το φαινόμενο και το πρόωπο «Πάσσαρης»:

«Δεν πιστεύω στον όρο κακοποιός, πιστεύω στον όρο παράνομος…

Εγώ δεν πιστεύω στη δικαιοσύνη, πιστεύω στην αυτοδικία…

Γνωρίζω ότι το να πεθάνω ή να μπω στη φυλακή με ισόβια έχει να κάνει με το λογικό υπολογισμό των πιθανοτήτων…

Από τη στιγμή που ξέρουν δύο χώρες το όνομά μου, προφανώς έκανα κάτι λάθος …»

ΠΗΓΕΣ:

Εφημερίδες (ενδεικτικά):

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28-11-01, 02-08-01, 29-11-01, 01-12-01, 12-07-02, 11-12-02, 31-07-03, 07-06-07, 25-07-07

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 17-2-01, 25-2-01, 29-11-01, 30-11-01, 2-12-01, 11-12-2002

Μία συζήτηση με τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ της Ι. Μ. Ξηροποτάμου († 5/12/1984 )

Μία συζήτηση με τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ της Ι. Μ. Ξηροποτάμου († 5/12/1984 )

4 Δεκεμβρίου 2012

Θρησκεία / Μορφές

Ο γέροντας κάθεται σ’ ένα γώνιασμα που κάνουν οι πάγκοι στο αρχονταρίκι. Έχει ένα γαλήνιο και σχεδόν διάφανο πρόσωπο. Κάτι μάτια πεντακάθαρα και φωτεινά που δεσπόζουν κάτω από το απλό καλογερικό σκουφάκι. Μέσα σ’ εκείνη την ατμόσφαιρα που μυρίζει ποτισμένη λιβάνι είναι σαν να νιώθει κανείς να ξεχύνεται απλότητα και ειρήνη, ευλογία και παρηγοριά από ολόκληρη την παρουσία του γέροντα. «Ως μύρον επί κεφαλής το καταβαίνον επί τον πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών, το καταβαίνον επί την ώαν του ενδύματος αυτού· ως δρόσος Αερμών η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών ότι εκεί ενετείλατο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος». Μιλά απλά και ήσυχα. Έχει σταυρωμένα τα χέρια και γέρνει λίγο το κεφάλι, λες και θέλει να έρθει πιο κοντά, να μιλήσει πιο μέσα, ανεξίτηλα.

Κάποιος ρωτά για τον μοναχισμό, τι προϋποθέτει.

- Ο μοναχισμός προϋποθέτει ιδιαίτερη κλίση που φυτεύει ο ίδιος ο Θεός, καθώς επίσης και το κάλεσμα. Αυτό το κάλεσμα (κλίση) έχει γίνει από τον Κύριο για όλους, αλλά ο ίδιος μας λέγει ότι «ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον». Έτσι το κάλεσμα απευθύνεται σε όλους, αλλά απαντά «ο δυνάμενος». Αυτός και γίνεται μοναχός… Βέβαια αυτό που μετρά τόσο στη ζωή του μοναχού όσο και στη ζωή του εν κόσμω χριστιανού είναι η συνέπεια σ’ ένα πνευματικό πρόγραμμα. Η συνέπεια στο πρόγραμμα αυτό συνιστά έναν αγώνα κατά του κόσμου, του διαβόλου και της σαρκός. Οι εχθροί αυτοί καταφέρνουν να μας υποσκελίζουν, γιατί (και όταν) μας βρίσκουν απροετοίμαστους. Μας βρίσκουν δηλαδή σε ακηδία και έτσι έχουμε ένα σωρό πτώσεις. Οι πτώσεις δεν αντιμετωπίζονται και δεν αποφεύγονται παρά με την εγρήγορση και την προσήλωση σε ένα πρόγραμμα πνευματικής ζωής. Η πνευματική ζωή είναι μία μάχη και στην μάχη δεν μπορείς να παράτας το όπλο χωρίς κίνδυνο θανάτου. Χρειάζεται το όπλο ανά χείρας πάντοτε για την αντιμετώπιση των εχθρών. Αυτό γίνεται στην ζωή των μονάχων: Έχουν συνέχεια το όπλο ανά χείρας, ποτέ επ’ ώμου. Μεγάλο ρόλο παίζει σ’ αυτό το πράγμα η προσευχή…

-Ναι, γέροντα, αλλά σε μας η προσευχή γίνεται εντελώς τυπική τις περισσότερες φορές.

-Από την τυπική, όπως λέτε, προσευχή δεν ξέρετε πόσα αγαθά μπορούν να προκύψουν. Γιατί η προσευχή η τυπική, σε τακτές ώρες, μοιάζει με την γεννήτρια που δίνει φως. Μπορεί να δώσει το φως της πάντα ή μόνον τότε που χρειάζεται. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση, για να δώσει φως, είναι, να φορτίζεται ή να τροφοδοτείται με καύσιμη ύλη. Αυτό τον ρόλο παίζει η τυπική προσευχή στην όλη πνευματική ζωή. Φορτίζει την γεννήτρια και της δίνει την δύναμη, για να μας παρέχει φως, όταν πάει να σκοτεινιάσει.

Μπορείτε να καταλάβετε τώρα την σημασία που έχει το «πνευματικό πρόγραμμα». Οι φιλίες και οι κοινωνικές υποχρεώσεις είναι τις περισσότερες φορές συνδεδεμένες με αλλοίωση, μικρή ή μεγάλη, του πνευματικού προγράμματος και είναι φανερό πόση βλάβη μπορεί να προξενηθεί από την αλλοίωση ή και την εγκατάλειψή του. Πόσο μεγάλο είναι αντίθετα το όφελός του, γιατί μας κρατά συνέχεια σε εγρήγορση αυτό που λέγεται στην ασκητική ζωή «νήψις».

Είναι αλήθεια ότι η νήψις και η προσευχή μαζί μας δίνουν την δύναμη του Χριστού και μας οδηγούν στην σωτηρία. Με τα δύο αυτά μπορεί κανείς να προσέχει πάντα τον εαυτό του και να καταλαβαίνει τις αδυναμίες του. Συγχρόνως ολόκληρος ο χρόνος είναι γεμάτος και δεν χρειάζεται να καταφεύγει σε κάθε είδους ενασχόληση, για να τον γεμίσει, ούτε στην εξωστρέφεια και στην λήθη του εαυτού του. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να αποφύγει τις μεγάλες πτώσεις και να καταφέρει ώστε οι μικρές να μη γίνουν θανάσιμα αμαρτήματα.

Γιατί θα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα αμαρτήματα τα διακρίνουμε σε δύο βασικές κατηγορίες. Τα θανάσιμα και τα συγγνω¬στά. Τα θανάσιμα αμαρτήματα είναι τα χωρίς εξομολόγηση αμαρτήματα. Αυτά είναι τα κολάσιμα. Τα συγγνωστά αμαρτήματα είναι αυτά στα οποία πέφτει κανείς από άγνοια, αθέλητη ροπή ή ακόμα κι από την κατάσταση της αμαρτίας που βρισκόμαστε μετά την πτώση. Θα πρέπει να τονισθεί εδώ ότι τα συγγνωστά αμαρτήματα γίνονται αυτόματα θανάσιμα όταν δεν εξομολογούνται…

-Θα θέλαμε να μας ξεκαθαρίσετε μερικά σημεία: Πότε χαρακτηρίζουμε κάτι σαν συγγνωστό αμάρτημα και θέλει τότε εξομολόγηση;

-Για να πάρετε μία απάντηση θα πρέπει να αναφερθούμε στην κλίμακα που ακολουθεί η αμαρτία για να γίνει πράξη, αυτό που λέγεται αλλιώς εξέλιξη του λογισμού. Σε αδρές γραμμές, στην πρώτη φάση προβάλλεται η αμαρτία σαν λογισμός. Αυτό είναι η «προσβολή». Είναι η προβολή (και προσβολή συγχρόνως) ενός προσώπου, μιας εμπαθούς μορφής ή καταστάσεως στην οθόνη του νου. Αυτό το πράγμα στην πρώτη του εμφάνιση είναι αναμάρτητο, αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι κάθε πονηρός λογισμός προέρχεται και κατευθύνεται από τον διάβολο, και να προσέξουμε πολύ, για να μη μας ξεγελάσει.

Το δεύτερο στάδιο που ακολουθεί είναι ο «συνδυασμός». Στον συνδυασμό έχουμε ανάμιξη του λογισμού με την θέλησή μας. Η ανάμιξη αυτή δίνει το έδαφος, για να αναπτυχθεί ο λογισμός και συγχρόνως δημιουργεί ένα «σκαμπανέβασμα» στην θέληση και μία ακαταστασία, για να εμποδιστεί η εξέταση και η απόρριψη του λογισμού.

Μετά είναι η «πάλη». Εδώ έχουμε την πάλη του νου και της θελήσεως, για να δεχθεί ή να μη δεχθεί τον λογισμό. Αν τον δεχθεί, έχουμε το τέταρτο στάδιο που είναι η «συγκατάθεση». Ο άνθρωπος κατακυριεύεται από το περιεχόμενο του λογισμού. Τον κοιτάζει «ενηδόνως», επιθυμεί και προσπαθεί με κάθε τρόπο να πραγματοποιήσει την αμαρτία. Στην κατάσταση αυτή η αμαρτία θεωρείται συντελεσθείσα, άσχετα αν δεν ακολούθησε η τελευταία φάση της αναπτύξεως του λογισμού που είναι η πράξη. Σ’ αυτήν πραγματοποιείται με πλήρη επίγνωση η αμαρτία. Είναι μία αυτοκτονία με ολόκληρη τη σημασία και το βάρος της λέξεως.

Από τον συνδυασμό και κάτω έχουμε κατάσταση εφάμαρτη. Έχει ενδώσει και έχει αιχμαλωτισθεί κανείς. Γι’ αυτό τον λόγο από τη φάση αυτή και μετά έχουμε αμάρτημα συγγνωστό, που χρειάζεται εξομολόγηση.

Τώρα μπορείτε να καταλάβετε τι μεγάλο ρόλο παίζει η νήψις. Κρατώντας τον νου σε εγρήγορση και ησυχία, αποδιώχνει τον λογισμό στην προσβολή. Στην φάση αυτή υπάρχει ευχέρεια και ευκολία αποκρούσεως του πειρασμού. Είναι όμως μεγάλος ο κόπος, όταν έχει μπει μέσα, για να τον βγάλουμε. Όλη αυτή η κατάσταση μοιάζει με την προσβολή ενός σπιτιού από έναν κλέφτη. Ο κλέφτης (λογισμός) χτυπάει την πόρτα, για να μπει μέσα (προσβολή). Αν δεν του ανοίξει κανείς (απόκρουση λογισμού), τότε μένει έξω και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Όταν όμως του ανοίξει (συνδυασμός), τότε μπαίνει μέσα. Στην περίπτωση αυτή είναι φανερό πόσο πιο δύσκολα μπορεί να τον διώξει από πρώτα που ήταν έξω. Συγχρόνως από τη στιγμή που μπαίνει μέσα τα κάνει όλα άνω κάτω. Για τον λόγο αυτό άλλωστε και συνιστά εφάμαρτη πράξη ο συνδυασμός και τα επόμενα.

Δεν θα πρέπει εδώ να ξεχνούμε και την ακόλουθη αλήθεια: Κάθε γονάτισμα αδυνατίζει την θέληση και μας καθιστά πιο ευάλωτους. Και αντίθετα κάθε επιτυχημένη αντίσταση την χαλυβδώνει και την στηρίζει στην αντιμετώπιση των πειρασμών. Πολύ μεγάλη προσοχή χρειάζεται και για κάθε πάθος που αποκοιμήθηκε. Ξέρετε με τί είναι όμοιο; Με μία αρκούδα. Τέτοια δύναμη έχει. Μπορούμε όμως να το κρατούμε και να το κατευθύνουμε πολύ εύκολα, όπως ακριβώς η αρκούδα κατευθύνεται και τραβιέται από ένα κρικελάκι μονάχα. Αλλοίμονο όμως, αν πιάσει τον αρκουδιάρη ο ύπνος! Θα τον κατασπαράξει η αρκούδα, που την έσερνε. Έτσι ακριβώς και αν εμείς κοιμηθούμε (αφήσουμε τη νήψι). Τα αποκοιμισμένα πάθη θα ξυπνήσουν και θα μας κατασπαράξουν.

Εκτός από τον τρόπο που αναφέραμε για την αντιμετώπιση του λογισμού, δηλαδή την άμεση και ταχεία απόκρουσή του, υπάρχει και ένας άλλος. Αυτόν τον χρησιμοποιούσαν παλιά έμπειροι και δοκιμασμένοι μοναχοί. Είναι ο διάλογος με την αμαρτία, η λεγομένη «αντίρρηση» ή «αντιρρητικός πόλεμος», που συνίστατο στο να επιτρέπουν στον λογισμό να προχωρήσει πέρα από την προσβολή στον συνδυασμό, για να μελετήσουν την εξέλιξη κι όλες τις ενέργειές του και να τον πολεμήσουν μέσα στην καρδιά τους. Δεν είναι εύκολο και κατορθωτό ούτε ακίνδυνο το πράγμα, γι’ αυτό και τότε ακόμη την μέθοδο αυτή δεν την συνιστούσαν σε όλους, όπως φανερώνει το σχετικό περιστατικό με τον Αββά Ποιμένα από το Γεροντικό. Αυτά για τους μεγάλους Αββάδες. Γιατί με κανέναν τρόπο δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε την πονηριά και την εμπειρία του διαβόλου, την πανουργία του. (Πο¬λεμάει τον άνθρωπο από καταβολής του). Κι ο κάθε λογισμός έχει μέσα του δέλεαρ πολύ, που ανταποκρίνεται στην φθαρμένη φύση μας και που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Είναι ένας χείμαρρος που κατακλύζει, παρασέρνει και καταποντίζει τα πάντα, αν δεν τον σταματήσουμε εγκαίρως. Και το σταμάτημα γίνεται με την εγρήγορση και την χάρη της προσευχής. Η εγρήγορση και η προσευχή είναι τα δύο χέρια που παλεύουμε με τον λογισμό.

Εδώ είναι σκόπιμο να τονίσουμε ότι η προσευχή είναι το κύριο και το πιο αποτελεσματικό μέσο για την αντιμετώπιση του λογισμού. Γιατί μία τέτοια στάση είναι έμπρακτη ταπείνωση· ομολογία ότι η δύναμή μου είναι λειψή και ανίκανη και για τούτο προσφεύγω σ’ Αυτόν που είναι ισχύς και οχύρωμα, όπλο και νίκη. Η στάση αυτή της συντριβής και της προσφυγής στην προσευχή είναι φυσικό κατόπιν να ελκύσει το έλεος του Θεού πλούσιο, να στηρίζει εμένα και να απομακρύνει τον λογισμό ανίκανο να με βλάψει.

Ανάμεσα στις προσευχές η νοερά προσευχή είναι το δυνατότερο και το πιο εύχρηστο όπλο. Είναι εύκολα καταληπτή και γίνεται πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη. Μπορεί κανείς να την κάνει τις περισσότερες φορές στις κρίσιμες και επικίνδυνες στιγμές. Ακόμη είναι προσευχή με συγκεντρωμένο και συγκεκριμένο περιεχόμενο, γι’ αυτό έχει την δύναμη να συγκεντρώνει τον νου στο περιεχόμενό της και να τον απομακρύνει από τον προβαλλόμενο (ή εν εξελίξει) λογισμό. Και πέρα από όλα αυτά, επειδή περιέχει το άγιο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι μία προσευχή με ιδιαίτερη χάρη και αυτενέργεια.

Έτσι με την προσευχή και την προσοχή (νήψι) μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον λογισμό και την αμαρτία που τον ακολου¬θεί. Η μία βοηθάει την άλλη σ’ αυτή την αντιμετώπιση. Και οι δύο μαζί βοηθούν στην δημιουργία συνειδήσεως αποδόσεως λόγου. Καταλαβαίνουμε δηλαδή τότε και συνειδητοποιούμε ότι όλες οι σκέψεις και πράξεις, και οι πιο μύχιες, είναι φανερές στο Θεό. Και όχι μόνον φανερές, αλλά και υπόλογες ενώπιον του κριτηρίου του. Ο μεγάλος καρπός αυτής της καταστάσεως είναι ο φόβος του Θεού, που γεννιέται μέσα μας. Με τον φόβο αυτό τώρα προσέχει κανείς τον εαυτό του διπλά και αποφεύγει μεγάλο πλήθος παραπτωμάτων.

Σ’ αυτό αποσκοπεί και ο έλεγχος της πορείας μας της πνευματικής καθώς και της συνειδήσεως. Χρειάζεται για τον έλεγχο αυτό μία αυτοκριτική κάθε βράδυ, αλλά και περισσότερες φορές την ημέρα. Υπάρχει ένας σοβαρός κίνδυνος εδώ: η «πλάνη» (παραπλάνηση) της συνειδήσεως, που είναι δυνατόν να συμβεί πολύ εύκολα. Και παίζει μεγάλο ρόλο η συμπαράσταση του πνευματικού, που είναι ειδικά απαραίτητη σε περιπτώσεις αμφιβολίας. Σε κάθε αμφιβολία και ταλάντευση η άμεση λύση οδηγεί στον πνευματικό.

Αυτός ο φόβος και η μνήμη του Θεού είναι πολύ σπουδαίο πνευματικό κεφάλαιο. Φέρνει μαζί του τη μνήμη του θανάτου. Κάτι που το αποφεύγουν πολλοί και προσπαθούν να το ξεχνούν, όμως φέρνει τον άνθρωπο μπροστά στην πραγματικότητα και συγχρόνως ωριμάζει τον πνευματικό αγωνιστή. Τον σοβαρεύει και τον κάνει πιο συνετό στις ενέργειές του, γιατί τώρα κοιτάζει με προοπτική πέρα από τον τάφο και φωτίζεται από την κρίση του Θεού.

Δεν μπορούν να λείψουν τώρα άλλες δύο μνήμες συνακόλουθες: η μνήμη των αμαρτιών και των πτώσεων, και η μνήμη των ευεργεσιών του Θεού. Η σημασία τους για τον πνευματικό αγώνα μπορεί να γίνει κατανοητή με το παράδειγμα από την ζωή κάποιου μοναχού. Αυτός είχε γραμμένες σε δύο τοίχους στο κελλί του, στον ένα τις αποτυχίες, πτώσεις και αμαρτίες του και στον άλλο τις επιτυχίες που είχε σημειώσει στον μοναχικό του αγώνα. Όταν λοιπόν αισθανόταν την Χάρη του Θεού και κάποια επιτυχία να σημειώνεται, για να αποφύγει την υπερηφάνεια που αναδευόταν μέσα του, έστρεφε προς τον τοίχο που είχε γράψει τις αμαρτίες του: «Κοίταξε τί έχεις κάνει μέχρι τώρα· πόσο είσαι ανάξιος γι’ αυτή τη χαρά και πού μπορεί να ξεπέσεις, αν αφεθείς». Από την άλλη μεριά, όταν ένιωθε τον πειρασμό έντονο, την όχληση του διαβόλου ή την απελπισία να τον κυριεύει μετά από κάποια πτώση, έστρεφε το πρόσωπό του στον απέναντι τοίχο με τις αρετές: «Δες με τί σε αξίωσε ο Θεός και πού σε βοήθησε να φτάσεις. Πώς θα τα εγκατάλειψης τώρα όλα αυτά που σου χάρισε, ενώ μπορείς να τα ξαναφτάσεις και να προχωρήσεις ακόμα πιο πέρα;»

Έτσι η μνήμη των αμαρτιών μας μάς κρατάει σε ταπείνωση και εγρήγορση εμποδίζοντας τις περαιτέρω πτώσεις. Και μαζί μ’ αυτήν η μνήμη των ευεργεσιών του Θεού (γιατί τέτοιες είναι οι αρετές) μας γεμίζει ελπίδα και ευγνωμοσύνη προς Αυτόν που μας συγχωρεί πάντα, μας στηρίζει και μας προστατεύει. Τα δύο στηρίζουν την καρδιά, τροφοδοτούν την μετάνοια και κάνουν πιο βατό τον δρόμο της χριστιανικής ζωής…

-Πάτερ, ξαναγυρίζω στην προσευχή, και είναι η δυσκολία που συναντούμε στη σχέση της με την μελέτη…

-Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να πούμε ότι η καθαυτό πνευματική μελέτη δεν ξεχωρίζει από την προσευχή. Μπορεί να θεωρηθεί κι αυτή σαν ένας δρόμος προσευχής. Το πρόβλημα της μελέτης των σπουδών σας είναι στενά συνδεδεμένο με το γενικότερο πρόβλημα της αξιοποιήσεως του χρόνου και του πνευματικού προγράμματος, που λέγαμε στην αρχή. Διαβάζει κανείς, για να πάρει το πτυχίο του, για να μπορεί να ζήσει. Αυτό δεν είναι έξω από την ζωή του ούτε άσχετο με την πνευματική του πορεία. Γιατί τώρα μ’ αυτή την μελέτη ετοιμάζει το υπόβαθρο μιας εργασίας για την συντήρησή του αργότερα. Έτσι δεν είναι ξένο από την όλη ζωή του. Και για να μη γίνεται ξένο και μας απορροφά από την πνευματικότητα, χρειάζεται να διανθίζεται από κάθε πνευματική δυνατότητα. Αυτό είναι κάτι που ισχύει σε πλατύτερο πλαίσιο: Όλος ο χρόνος να διανθίζεται από κάθε δυνατό πνευματικό έργο. Στην περίπτωση αυτού του κοινού «διαβάσματος», θα μπορούσε να γίνει κάτι σαν μία «ιεροτελεστία», όσο παράξενα κι αν χτυπά αυτό στ’ αυτιά μας. Να αρχίζει με μία προσευχή, με την οποία αποθέτουμε την μελέτη μας μπροστά Του και ζητάμε να μας φωτίσει και να μας βοηθήσει. Όταν σταματά το διάβασμα για διάλειμμα, είναι εύκολο να διαβάσουμε δυό-τρείς προτάσεις από ένα βιβλίο πνευματικό και να ξεκουραστούμε από το άλλο εμβαθύνοντας σ’ αυτές. Ή ακόμα να προσευχηθούμε με την «ευχή». Είπαμε για το πλεονέκτημα που έχει αυτή η προσευχή να είναι μικρή και σύντομη. Μπορεί να γίνεται ακόμα και στον δρόμο. Κι έχει μία αυτενέργεια πνευματική, ακόμα κι όταν γίνεται μηχανικά. Το πεδίο του πνευματικού αγώνος είναι ανοιχτό πάντοτε και παντού. Είναι μεγάλο πράγμα να είναι ο νους συγκεντρωμένος στις σελίδες που διαβάζω. Στο ενδιάμεσο όμως, όταν χαλαρώνει η προσοχή και η συγκέντρωση, βρίσκει την ευκαιρία ο διάβολος να επιτεθεί και να πολεμήσει. Και αυτό είναι που θα δει ο Θεός: πώς σταθήκαμε μπροστά σ’ αυτήν την επίθεση. Γι’ αυτό χρειάζεται να είμαστε συνέχεια στην πνευματική σκοπιά και να εντοπίζουμε τις επιθέσεις. Και τα άλλα μετά είναι υπόθεση πνευματικού αγώνος.

-Καλά, γέροντα, αλλά όταν διαβάζουμε εμείς και θέλουμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, είναι για να σταματήσουμε την ένταση στην οποία βρισκόμαστε. Να ξελασκάρουμε τον νου και να ξεκουραστούμε. Το να διαβάσουμε κάτι άλλο ή να προσευχηθούμε απαιτεί προσπάθεια και προσοχή που ζητούμε να αποφύγουμε. Ή, ας πούμε, είναι μερικές φορές που δεν θέλεις απλώς να σταματήσεις να διαβάζεις, αλλά να βγεις έξω από το δωμάτιο, να κάνεις μία βόλτα, να ξανασάνεις… Καταλαβαίνετε βέβαια πόσα προβλήματα δημιουργούνται μ’ αυτή την έξοδο…

-Δεν είναι υπερβολή να λέει κανείς πως ξεκουραζόμαστε από το διάβασμα με την προσευχή, που θέλει προσοχή, όπως λέτε. Είναι αλήθεια βέβαια ότι στην αρχή η εφαρμογή ενός τέτοιου τρόπου στην μελέτη ίσως κουράζει. Είναι όμως πιο μεγάλη αλήθεια ότι η πραγματική προσευχή ξεκουράζει. Ο αρχικός κόπος γίνεται μετά γλυκύς καρπός. Η προσευχή είναι καρπός γαλήνης και ειρήνης. Καρποφορεί την παρηγοριά και την ησυχία, το ξαλάφρωμα από τον φόρτο. Μετά, αν είναι δύσκολο να προσευχηθεί κανείς έτσι, σήμερα έχουν πάρει τέτοια διάδοση που είναι εύκολο να έχει ένα κασσετόφωνο, ώστε την ώρα που θέλει να ησυχάσει να ακούσει λίγη βυζαντινή μουσική. Ας μη κάνει τίποτα· ας ακούσει μονάχα την μουσική της Εκκλησίας μας.

Είναι και οι φορές που, όπως λέτε, επιζητά κανείς να βγει στον δρόμο να περπατήσει, να αλλάξει περιβάλλον και να ξανασάνει. Ας μη ξεχνούμε ότι ο δρόμος ή ό,τι άλλο, έχει να παρουσιάσει πολλές αφορμές για αμαρτία. Ας θυμούμαστε ότι στον δρόμο μας αρκετά συχνά συναντούμε εκκλησίες. Και ο Θεός έσπειρε τις εκκλησίες μέσα στους δρόμους σαν τις οάσεις μέσα στην έρημο. Είναι εύκολο να καταφύγει κανείς σ’ αυτές. Να αλλάξει περιβάλλον, να ανασάνει πραγματικά χωρίς να δηλητηριαστεί. Μέσα στον οίκο του Θεού ξεκουράζεται, προσεύχεται, αλλάζει, αναπαύεται. Μετά επιστρέφει στο σπίτι του. Έχει περπατήσει, έχει ξελασκάρει και έχει συγχρόνως ανανεωθεί. Είναι έτοιμος να συνεχίσει την μελέτη του, αλλά έχει περιφρουρήσει και τον εαυτό του από τις προσβολές του πονηρού. Αυτός είναι ένας μονάχα τρόπος να τακτοποιήσουμε το πρόγραμμα ενός διαλείμματος, χωρίς να χαθούμε. Γιατί μπορούν να βρεθούν κι άλλοι. Ο αγωνιζόμενος άνθρωπος μηχανεύεται τα πάντα, για να προοδεύσει και να προφυλαχθεί· να κρατηθεί μέσα στην αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Θυμηθείτε τον Ιωσήφ τον πάγκαλο! Δεν τον σταμάτησε τίποτε στην προσπάθειά του να μη χάσει τον Θεό: Παράτησε το ένδυμά του στην γυναίκα του Πετεφρή. Δεν ντράπηκε να φύγει γυμνός στους δρόμους, γιατί τον σκέπαζε ο Θεός γιατί γι’ Αυτόν ακριβώς (για να μην Τον χάσει) τα παράτησε όλα.

Είναι μερικοί που περιμένουν θαύματα, όταν αρχίζουν να εφαρμόζουν ένα πνευματικό πρόγραμμα. Και επειδή δεν τα βλέπουν, απογοητεύονται και τα παρατούν ή δυσανασχετούν. Οι καρποί δεν φαίνονται αμέσως με την έναρξη αυτής της μάχης. Χρειάζεται πολύς κόπος. Οι καρποί έρχονται σίγουρα μετά από σκληρό αγώνα. Πολλές φορές σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Χρειάζεται λοιπόν υπομονή και συνεχής επαγρύπνηση, για να γνωρίσουμε σιγά-σιγά τον Θεό. Η προσευχή μάς δείχνει ποιός είναι πραγματικά ο Θεός. Και δεν πρέπει να παραξενευθείτε, αν σας πω ότι σ’ αυτό βοηθάει κι ο διάβολος ακόμα: στο να μας δείχνει τον Θεό! Είναι, όπως έλεγε ένας αββάς, ότι ο διάβολος του έμαθε να προσεύχεται. Τον ρώτησαν τότε πώς είναι δυνατόν; Και τούς φανέρωσε ότι αυτό γίνεται με την αντιμετώπιση των λογισμών. Καθώς προχωρούσε στην πνευματική του πορεία αυξανόταν οι επιθέσεις του διαβόλου, γινόταν πυκνότερες και ισχυρότερες. Για να τις αντιμετωπίζει, κατέφευγε στον Θεό. Κι έτσι δεν ήταν στιγμή της ημέρας ή της νύχτας που να μην κραυγάζει ζητώντας το έλεος του Θεού. Έτσι έμαθε να προσεύχεται αδιάλειπτα, και μετά από δεκατέσσερα χρόνια του εμφανίστηκε ο Κύριος. Κατέπαυσε η ταραχή και όλα γέμισαν ησυχία, ειρήνη και γαλήνη. Τότε καρποφόρησαν οι κραυγές του ελέους, τότε που είχε επικρατήσει ο Κύριος. Κατάλαβε συγχρόνως τότε πως, αν δεν έλθει ο ίδιος ο Κύριος, είναι απελπιστικά αβοήθητος. Μόνο στο θείο έλεος υπήρχε η ειρήνη της καρδιάς και του νου, η γαλήνη του σώματος και η ακεραιότητα της θελήσεως.

Καμμία από τις πράξεις μας δεν θα πρέπει να μας τραβά μακρυά από τον Θεό. Και καμμία προσπάθεια πνευματική δεν είναι και δεν καρποφορεί μακρυά Του. Η Χάρις βρίσκεται κοντά στον Θεό. Και ο Θεός είναι βασιλεύς επί πάντων· και επί των παθών. Έτσι και τον άνθρωπο που ζητά την Χάρη Του τον στέφει βασιλέα επί των παθών. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν κάνουμε έναν οποιονδήποτε αγώνα. Έχουμε έναν αγώνα με αιώνιο αντίκρυσμα. Για τον λόγο αυτό παρουσιάζει δυσκολίες που δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν παρά με την βοήθεια που παρέχεται από την Χάρη του Θεού.

-Σας κουράσαμε, αλλά θα σας κάνουμε και μία ερώτηση ακόμα. Γιατί ο Θεός παραχωρεί και προχωράει τόσο πολύ ο διάβολος; Μήπως για να δειχθεί το αυτεξούσιο του ανθρώπου και η ελεύθερη προτίμησή του για τον Θεό;

-Ο Θεός δημιούργησε και συντηρεί τα πάντα από αγάπη. Έτσι από αγάπη έπλασε και τον άνθρωπο, και τον έπλασε με το αυτεξούσιο. Κι όταν επιτρέπει να δοκιμάζεται, από αγάπη το κάνει και από αγάπη δεν επιτρέπει στον διάβολο να προχωρήσει τόσο, ώστε να φθείρει και να καταστρέψει την ψυχή του -εκτός αν ο ίδιος θεληματικά του την παραδώσει. Η παραχώρηση και η παραγγελία του Θεού προς τον διάβολο, όταν αυτός ζητά την άδεια να βλάψει τον Ιώβ είναι σαφής: «ιδού παραδίδωμί σοι αυτόν, μόνον την ψυχήν αυτού διαφύλαξον».

Κατά παραχώρηση λοιπόν του Θεού ο διάβολος μάς βάζει σε δοκιμασίες και προ¬χωράει όσο προχωράει. Και βέβαια με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος κάνοντας χρήση του αυτεξουσίου παραδίδει τον εαυτό του στον Θεό ή στην απώλεια. Αλλά πέρα από του να φανερώνει την ελευθερία του ανθρώπου και την χρήση της, ο πόλεμος του διαβόλου προχωρεί, για να είναι η αρετή σφραγισμένη με την νόμιμη πάλη. Κάθε αρετή είναι μία θεία δωρεά. Η πάλη που κάνει ο πνευματικά αγωνιζόμενος είναι η σφραγίδα αυτής της δωρεάς. Σαν το δοχείο που, αν δεν σφραγισθεί, στο παραμικρό κούνημα διατρέχει τον κίνδυνο να αδειάσει, έτσι και ο άνθρωπος. Οι μάχες που δίνει με τον πονηρό σφραγίζουν το δοχείο (τον ίδιο δηλαδή), ώστε το έλεος της Χάριτος να είναι φυλαγ¬μένο και σφραγισμένο νόμιμα.

Καταγραφή από συντροφιά φοιτητών.

Πηγή: «Αγιορείτικη Μαρτυρία», εκδ. Ι.Μ. Ξηροποτάμου, τ.1, σ.19-24

Λόγια μουσική παράδοση της Πόλης

Λόγια μουσική παράδοση της Πόλης

29 Νοεμβρίου 2012

Πολιτισμός / Μουσική

Συναυλία με τίτλο : Λόγια Μουσική της Πόλης & Μουσική των Μεβλεβί Δερβίσηδων θα πραγματοποιηθεί στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012 και ώρα έναρξης: 21.00. Η ορχήστρα αποτελέιτε από τους καταξιωμένους μουσικούς: Ömer Erdoğdular (νέυ), Görkem Ö. Saoulis (κανονάκι), Νίκο Παραουλάκη (νέυ), Y. Barış Bal (tanbur) Παναγιώτη Νεοχωρίτη (φωνή).

Η συναυλία αυτή μας ωθεί να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή για να δούμε την πολυπολιτισμική ατμόσφαιρα της Πόλης. Το Βυζάντιο μια δύναμη ενοποιητική και οικουμενική, διαπνεόταν από το ορθόδοξο όραμα ζωής. Μέσα στην ιστορική του πορεία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια όσμωση πολιτισμών. Τον 18^ο αι. σπουδαίες μουσικές φυσιογνωμίες θα διαμορφώσουν μια καλλιτεχνική πραγματικότητα και θα συμβάλουν στην άνθηση ενός είδους μουσικής που μας είναι γνωστό με τους όρους: κοσμική, λόγια ή κλασική μουσική Ανατολής.

Οι Ρωμιοί συνθέτες της Πόλης είναι ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της μουσικής παράδοσης. Ο Πέτρος ο Πελοποννήσιος κατέχει σημαντική θέση αναμεσά τους. Διακρίθηκε για την δεξιοτεχνία του, τη σύνθεση και την ψαλτική του εκτέλεση. Πολλά περιστατικά διέσωσε η προφορική παράδοση σχετικά με την σχέση του Πέτρου με την κοσμική λόγια μουσική της Πόλης. Χαρακτηριστικό είναι ένα επεισόδιο με Πέρσες μουσικούς που συνέβη γύρω στα 1770 στον Τεκέ των μαβλεβή δερβίσηδων στο Πέραν. Υπέκλεψε με την βυζαντινή σημειογραφία το καμμάτι που επρόκειτο να παρουσιάσουν στον σουλτάνο και μετά το εκτέλεσε με ταμπούρ μπροστά τους, πιο στολισμένο, λέγοντας πως είναι δικό του, και πως οι Πέρσες το γνωρίζουν από κάποιον από τους πολλούς μαθητές του που παίζουν σε διάφορα μέρη της Ανατολής. Με αυτό τον τρόπο διέσωσε την υπόληψη και τα συμφέροντα των εντόπιων μουσικών της Πόλης. Ο Πέτρος διετέλεσε δάσκαλος των δερβίσηδων της Πόλης και το όνομα του το έγραψαν μαζί με τα άλλα ονόματα διάσημων μουσικών στο β’ μαυσωλείο του Τεκέ του Πέραν.

Οι Μαβλεβί δερβίσηδες είναι μουσουλμανικά τάγματα που δέχτηκαν επιδράσεις από τον χριστιανικό μοναχισμό, καλλιέργησαν την μουσική την ποίηση, και το χορό και συνεργάστηκαν με πολλούς Ρωμιούς. Η συνάντηση των Ρωμιών μουσικών όπως του Πέτρου του Πελοποννησίου, του Ζαχαρία Χανεντέ με τους Μαβλεβί είναι μια απόδειξη της κοινής μουσικής κληρονομιάς και της έλλειψης προβλημάτων μουσικής ιθαγένειας.

Η συγκεκριμένη συναυλία με την λόγια μουσική θα μας φέρει σε επαφή με την μουσική μας παράδοση. Μέσα σε αυτή την συναυλία θα δούμε το μεράκι, την καλαισθησία και το κοσμοπολίτικο ύφος των Ρωμιών συνθετών. Αν και άγνωστη για τους Έλληνες αυτή η μουσική, πιστεύω πως μπορεί να ξαναβρεί τη θέση της στη πολιτισμική μας ιστορία. Καλή στοχαστική ακρόαση και πάντα τέτοιες συναυλιακές ευκαιρίες.

Βασίλειος Χάδος

Χαιρετισμοί στον Ιερομάρτυρα Φιλούμενον

Χαιρετισμοί στον Ιερομάρτυρα Φιλούμενον

28 Νοεμβρίου 2012

Θρησκεία / Αγιολογία

ΟΙΚΟΙ ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΑΡΕΣ

εις τον ένδοξον νέον ιερομάρτυρα

ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΝ ΤΟΝ ΚΥΠΡΙΟΝ

τον παρά το Φρέαρ του Ιακώβ

ιταμώς χερσίν ανόμων αποκτανθέντα.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Τον ανατείλαντα ως άστρον νεαυγέστατον τη Εκκλησία του Χριστού αρτίως μέλψωμεν μαρτυρίου ταις ακτίσι και θαυμασίων ταις βολαίς νεοφανέντα ιερόαθλον, ου ηφθάρτισε το σκήνωμα ο Ύψιστος πόθω κράζοντες ˙ Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Άγγελος ουρανόφρων εποφθείς συν αγγέλοις, Φιλούμενε, χορεύεις εν πόλω (εκ γ΄) νυν και κάλλους Χριστού του Θεού απολαύων πάντων εκπληροίς, άγιε, τα δίκαια αιτήματα των πίστει σοι βοώντων ταύτα ˙

Χαίρε, ο φίλος του Ζωοδότου,

χαίρε το ξίφος του αρχεκάκου.

Χαίρε, ιερέων ενθέων ακρώρεια,

χαίρε, νεοάθλων ανδρείων υπόδειγμα.

Χαίρε, άνθος ευωδέστατον ευωδίας μυστικής,

χαίρε σκεύος διαυγέστατον καθαράς διαγωγής.

Χαίρε ότι αδίκως εν ναώ απεκτάνθης,

χαίρε ότι νομίμως εν αθλήσει εστέφθης.

Χαίρε, καινόν της πίστεως σέμνωμα,

Χαίρε, δεινόν απίστων κατάπτωμα.

Χαίρε, δι΄ου ευσεβείς δυναμούνται,

Χαίρε, δι΄ου δυσσεβούντες τροπούνται.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Βλάστημα της Ορούντης ευανθές και ωραίον, οδμαίς της σης σεμνής πολιτείας εκ νεότητος χρόνων των σων νήσον Κύπρον, πάτερ, αθλητών καύχημα, εμύρισας και ήγειρας πιστούς αξιοχρέως κράζειν ˙

Αληλούϊα.

Γάνυται νήσος Κύπρος τοις σεπτοίς σου σπαργάνοις, Φιλούμενε, στερρέ νεομάρτυς, και Μονή χαίρει ως σου τροφός του Σταυροβουνίου προς ζωήν κρείττονα και μελιρρύτοις άσμασι βοά σοι γεγηθυία ταύτα ˙

Χαίρε, ασκήσεως η κινύρα,

Χαίρε, φρονήσεως θεία λύρα.

Χαίρε, των οσίων ζηλώσας τα σκάμματα,

Χαίρε, ότι τα εγκόσμια απηρνήσω νουνεχώς,

Χαίρε, ότι τα ουράνια επορίσω θαυμαστώς.

Χαίρε, ο εν ασκήσει θεαρέστω εμπρέπων,

Χαίρε, ο εν αθλήσει γεραρά διαπρέπων.

Χαίρε, σαρκός κοιμίσας σκιρτήματα,

Χαίρε, νοός υψώσας τον έρωτα.

Χαίρε, εχθρού καθαιρέτα απάτης.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Δύναμιν δεδεγμένος ουρανόθεν αζύγων χορείαις ηριθμήθης και ώφθης ενδιαίτημα υπακοής και Θεού σοφίας φωτεινόν μέλαθρον εκ χρόνων σου νεότητος Κυρίω ασιγήτως ψάλλων ˙

Αληλούϊα.

Έλαμψας εν τοις δήμοις Παναγίου του Τάφου Χριστώ ευαρεστήσας οσίως και οδόν ηξιώθης στενήν διανύσαι, πάτερ, αρετών έσοπτρον, Φιλούμενε, αθλήσεως ˙ διο σοι εκβοώμεν πίστει ˙

Χαίρε, ο λύχνος αοργησίας,

Χαίρε, ο τύπος της εγκρατείας.

Χαίρε, ο ευφράνας πιστών την ομήγυριν,

Χαίρε, ο πατήσας απίστων απίστων την έπαρσιν.

Χαίρε, σκάμμασιν αθλήσεως ο σφραγίσας σην ζωήν,

Χαίρε, αίμασιν ιδίοις σου επιχρώσας σην Μονήν.

Χαίρε ότι ανόμων ταις χερσίν απεκτάνθης,

Χαίρε, ότι βαρβάρων την μανίαν υπέστης.

Χαίρε, λαμπτήρ ενθέου βιώσεως,

Χαίρε κρατήρ αγάπης της κρείττονος.

Χαίρε, χαρά Σαμαρείας και κλέος,

Χαίρε, αρά του Βελίαρ και μένος.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Ζέοντα έχων πόθον εις αιώνα συνείναι Χριστώ τω Βασιλεί των απάντων υπερόπτης επώφθης φθαρτών και ματαίων, πάτερ, αρετής πρόβολε, Φιλούμενε, εκάστοτε ζηλών τα εν Εδέμ και κράζων ˙

Αληλούϊα.

Ήσχυνας τον Βελίαρ ση ενθέω ασκήσει, Φιλούμενε, εν τη Σαμαρεία και σεπτή Μάνδρα υπηρετών Ιακώβ εσχάτοις εν καιροίς Φρέατος θεόθεν ήντλεις δύναμιν ˙ διο σοι ευθαρσώς βοώμεν ˙

Χαίρε, λευΐτης της Σαμαρείας,

Χαίρε, ο μύστης της Εκκλησίας.

Χαίρε, ο βιώσας ζωήν ισουράνιον,

Χαίρε, ο τρυγήσας καρπόν τον αθάνατον.

Χαίρε, στέφος χρυσοποίκιλτον Φρέατος του Ιακώβ,

Χαίρε, δένδρον ευθαλέστατον εξανθίσαν εν Σιών.

Χαίρε, ο συνοικήσας αρετή ψυχοτρόφω,

Χαίρε, ο αγαπήσας τον Χριστόν ολοθύμως.

Χαίρε, ο ύδωρ αντλήσας σωτήριον,

Χαίρε, το άνθος αγάπης το ήδιστον.

Χαίρε, πιστών ο ευφραίνων τον δήμον,

Χαίρε, ημών ο την πίστιν κρατύνων.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Θείε Κτίστου θεράπων, του φωτός του αΰλου, Φιλούμενε, υπάρχεις θεάμων ως οσίων ανδρών ζηλωτής και μαρτύρων νέων θησαυρός άσυλος ˙ διο σην μνήμην σέβοντες βοώμεν τω Θεώ των όλων ˙

Αληλούϊα.

Ίσος κλεινών μαρτύρων πεφηνώς, νεομάρτυς Φιλούμενε, των πάλαι λαμψάντων απεκτάνθης ανόμοις χερσίν εν εσχάτοις χρόνοις, ο Χριστός πάντοτε αυτός εχθές και σήμερον δεικνύων και βοάν σοι πείθων ˙

Χαίρε, η τρώσις του παμβεβήλου,

Χαίρε, η ρώσις λαού Κυρίου.

Χαίρε, ουρανίου χαράς ο συναίτιος,

Χαίρε, της ενθέου σοφίας ο σύνοικος.

Χαίρε, ότι τους καλούντας σε αγιάζεις μυστικώς,

Χαίρε, ότι τους υμνούντας σε ευλογείς διηνεκώς.

Χαίρε, της Εκκλησίας ο νεόδμητος πύργος,

Χαίρε, της εγκρατείας το νεόφυτον έρνος.

Χαίρε, Χριστού φιλίας επώνυμος,

Χαίρε, εχθρού ο σκόλωψ ο πάνδεινος.

Χαίρε, αμνός ο της πίστεως θείος,

Χαίρε, πυρσός της αγάπης ο νέος.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Καύχημα νεοάθλων, ώσπερ άμωμον θύμα, Φιλούμενε, Χριστώ προσηνέχθης και δεξάμενος στέφος χρυσούν παρ΄Αυτού αφθάρτου βιοτής, άγιε, συν τοις Αγγέλοις πάντοτε Αυτώ αδιαλείπτως ψάλλεις ˙

Αληλούϊα.

Λάμπων ως νέος λύχνος ουρανόφωτος, μάκαρ Φιλούμενε, εν τη Σαμαρεία κατεφώτισας σαις αστραπαίς αγωγής αμέμπτου και στερράς, ένδοξε, αθλήσεως τους άδοντας νυν ύμνοις σοι φαιδροίς τοιαύτα ˙

Χαίρε, το σέλας οσίων πόνων,

Χαίρε, το κέρας των νεοάθλων.

Χαίρε, ο φανός αρετής ο νεόφωτος,

Χαίρε, ο λαμπρός Εκκλησίας διάκοσμος.

Χαίρε, λίθος ο στερέμνιος άθλων των ασκητικών,

Χαίρε, ότι αδίκως άρτι εσφαγιάσθης,

Χαίρε, ότι ενδόξως τω Κυρίω μετέστης.

Χαίρε, διδούς χαράν τοις σοις πρόσφυξι,

Χαίρε, πιστούς ευφράνας σοις σκάμμασι.

Χαίρε, ψυχής ο εκφαίνων ανδρείαν,

Χαίρε, εχθρού ο εκτρέπων μανίαν.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Μνήμην σου εκτελούντες του σεπτού μαρτυρίου, Φιλούμενε εκθύμως βοώμεν ˙ μη ελλίπης Χριστόν δυσωπών ασινείς φυλάττειν του εχθρού άπαντας μανίας τους ικέτας σου τους νυν τω Λυτρωτή φωνούντας ˙

Αληλούϊα.

Νέε ιερομάρτυς, το σον πάνσεπτον σκήνος, Χριστός όπερ ηφθάρτισε πόθω προσκυνούντες εν Μάνδρα Σιών ευθαρσώς φωνούμεν ˙ αθλητά ένδοξε, αγίασον σους πρόσφυγας τους ύμνοις μελιχροίς βοώντας ˙

Χαίρε, ο βότρυς χρηστοηθείας,

Χαίρε, ο λύτης της ακηδίας.

Χαίρε, ασθενούντων θεόσδοτος ίασις,

Χαιρε, θλιβομένων ταχεία ανάψυξις.

Χαίρε, άρωμα της χάριτος ο εκχέων του Θεού,

Χαίρε, σκήνωμα σεμνότητος και αγάπης Ιησού.

Χαίρε, ιερωσύνην τη αθλήσει συνάψας,

Χαίρε, σθένος και ρώσιν αθλητών ο εκλάμψας.

Χαίρε, ηθών αμέμπτων κιννάμωμον,

Χαίρε, κανών βιοτής ισαγγέλου,

Χαίρε, λειμών αγωγής θεαρέστου.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Ξένων πέλεις θαυμάτων αυτουργός, θεοφόρε Φιλούμενε, των σοι προστρεχόντων και το σκήνωμά σου το σεπτόν προσκυνούντων πόθω εν Σιών, άγιε, το βλύζων πάσι νάματα ιάσεων τοις εκβοώσιν ˙

Αληλούϊα.

Όλος λελαμπρυσμένος θεϊκαίς αγλαΐας εφίστασαι Αγίοις τοις Τόποις και σην άφθονον χάριν αεί ευσεβέσι νέμεις, αθλητά πάντιμε, Φιλούμενε, τοις πόθω σοι κραυγάζουσιν εν κατανύξει

Χαίρε, το φέγγος των ιερέων,

Χαίρε, το φάος των μονοτρόπων.

Χαίρε, της αΰλου ευκλείας θησαύρισμα,

Χαίρε, ουρανίου σοφίας εναύλισμα.

Χαίρε, ύψος εγρηγόρσεως, νήψεως και προσευχής,

Χαίρε, βάθος ταπεινώσεως και στερράς υπομονής.

Χαίρε, σφάγιον νέον μιαιφόνων δολίων,

Χαίρε, λείριον θείον αθλοφόρων ευψύχων.

Χαίρε, ψυχής ανδρείας αμάρυγμα,

Χαίρε, σεπτής αθλήσεως αύγασμα ˙

Χαίρε, οφρύν παρανόμων πατήσας,

Χαίρε, πηγήν ο θαυμάτων εκβλύσας.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Πρέσβευε τω Κυρίω υπέρ πάντων τιμώντων, Φιλούμενε, σην πάντιμον μνήμην και εκπλήρου ημών των πιστών προσκυνούντων σκήνωμα το σον δίκαια αιτήματα των άσμασι ψαλλόντων τω Δωρεοδότη ˙

Αληλούϊα.

Ρείθροις δεήσεών σου προς τον Κύριον σβέσον παφλάζουσαν οδύνην ψυχής μου και παράσχου μοι αναψυχήν θείαν, αθλοφόρε νεαυγές πίστεως, Φιλούμενε, κραυγάζω σοι, ως αν πανευλαβώς βοώ σοι ˙

Χαίρε, μαρτύρων ο δόξαν φέρων,

Χαίρε, παμφώτων δας ιερέων.

Χαίρε, Σαμαρείας προστάτης ακοίμητος,

Χαίρε, της χορείας Αγγέλων ο σύσκηνος.

Χαίρε, ότι πάντας κάμνοντας ενισχύεις ακλινώς,

χαίρε, ότι τάχος στένοντας αναψύχεις θαυμαστώς.

Χαίρε, ο διαλύσας ανομίας το κράτος,

Χαίρε, ο καταπαύσας παν χαμαίζηλον πάθος.

Χαίρε, πολλών θαυμάτων κεφάλαιον,

Χαίρε, πιστών διάδημα τίμιον.

Χαίρε, σεμνών λευϊτών κοσμιότης,

Χαίρε, εικών αθλητών και λαμπρότης.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Σώσον της πανουργίας πλάνου Αγιοταφίτας και πάντα προσκυνούντας σον σκήνος το βλυστάνων πιστοίς θαυμαστώς ιαμάτων ρείθρα, αθλητά άριστε, Φιλούμενε, πρεσβείαις σου προς Κύριον, Ω ήδες πόθω ˙

Αληλούϊα.

Τείνον σην θείαν χείρα και ευλόγησον πάντας τιμώντας σε, Φιλούμενε μάκαρ, νεομάρτυς Χριστού ευσταλές, δωρεών ενθέων ιερόν κάνιστρον, ως αν την σην ενάθλησιν γεραίρωμεν τρανώς βοώντες ˙

Χαίρε, μυράλειπτρον των χαρίτων,

Χαίρε, λευκάνθεμον θαυμασίων.

Χαίρε, απαθείας η κέδρος η εύοσμος,

Χαίρε, αφθαρσίας ευώδης κυπάρισσος.

Χαίρε, ότι την ικμάδα σου αφιέρωσας Χριστώ,

Χαίρε, ότι θείοις έργοις σου καταβέβληκας εχθρόν.

Χαίρε, ο μετά πότμον ξένως θαυματουργήσας,

Χαίρε, ο θείον κρίνον ιαμάτων ανθήσας.

Χαίρε, ψυχών δροσίζων τον καύσωνα,

Χαίρε, ημίν πορίζων τα πρόσφορα.

Χαίρε, ημίν εν τω βίω αρήγων,

Χαίρε, αει τας ιάσεις παρέχων

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Ύψος εις απαθείας επαρθείς, αθλοφόρε Φιλούμενε, πανάρρητον χαίρων κατεδέξω τραυμάτων πληθύν, σιαγόνος θλάσιν, οφθαλμού θείου σου εξόρυξιν και θάνατον φρικτόν ειλικρινώς κραυγάζω ˙

Αληλούϊα.

Φύλαττε τους Πατέρας Παναγίου του Τάφου και πάντας ευσεβείς σης πατρίδος της Ορούντης εν Κύπρω, σοφέ, εξ εχθρών μανίας και δεινών θλίψεων, Φιλούμενε πανένδοξε, ως αν σοι εν χαρά βοώμεν ˙

Χαίρε, πιστών ατίνακτος πύργος,

Χαίρε, εχθρών συντρίψας το θράσος.

Χαίρε, Σαμαρείας φρουρός ασφαλέστατος,

Χαίρε, Εκκλησίας ανύστακτος έφορος.

Χαίρε, στήριγμα θεόσδοτον Ορθοδόξων ευσεβών,

Χαίρε, καύχημα περίδοξον ταπεινών προσκυνητών.

Χαίρε, ότι βραβεύεις χάριν σε προσκυνούσι,

Χαίρε, ότι παρέχεις σθένος σε ανυμνούσι.

Χαίρε, Θεού εκφαίνων την εύκλειαν,

Χαίρε, εχθρού εκτρέπων την άνοιαν.

Χαίρε, Σιών ιερόν ιατρείον,

Χαίρε, παθών την ενέργειαν φλέγων.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Χάριτας αναβλύζει το σον άφθαρτον σκήνος και θείαν αγαλλίασιν πάσι προσκυνούσιν αυτό ευλαβώς και καθαγιάζει τα ημών σώματα των πίστει ανυμνούντων σε και άδουσι τω Ζωοδότη ˙

Αληλούϊα.

Ψάλλοντες διαθέρμως τους σεπτούς σου καμάτους υμνούμεν την δοθείσαν σοι χάριν και σκηνώματι σου τω σεπτώ παρεστώτες θείαν αρωγήν, άγιε την σην επιβοώμεθα, ην δίδου τοις πιστώς βοώσι ˙

Χαίρε, ο θείος ιεροφάντης,

Χαίρε, ο νέος πιστών προστάτης.

Χαίρε, ουρανίου παστάδος ο ένοικος,

Χαίρε, τρισηλίου ελλάμψεως έμπλεως.

Χαίρε, θέμεθλος νεόδμητος οίκου αγωνιστικού,

Χαίρε, πρόβολος ατίνακτος ευσεβόφρονος λαού.

Χαίρε, συν Ελπιδίω ο Χριστόν αγαπήσας,

Χαίρε, συν αυταδέλφω σω Αυτόν ο ποθήσας.

Χαίρε, δεινών παθών ολετήριον,

Χαίρε, ημών εν ταις λύπαις προσφύγιον.

Χαίρε, θερμός ευσεβών παραστάτης,

Χαίρε, καμού εν κινδύνοις προστάτης.

Χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Ώ Φιλούμενε μάκαρ, νεαυγέστατον άστρον Χριστού της παμφαούς Εκκλησιας, (εκ γ΄) το εκλάμπον θαυμάτων βολαίς, τας αιτήσεις πλήρου των πιστώς πάντοτε σπευδόντων τη ση χάριτι και άσμασι φαιδροίς βοώντων ˙

Αληλούϊα.

Και αύθις το Κοντάκιον.

Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Τον ανατείλαντα ως άστρον νεαυγέστατον τη Εκκλησία του Χριστού αρτίως μέλψωμεν μαρτυρίου ταις ακτίσι και θαυμασίων ταις βολαίς νεοφανέντα ιερόαθλον, ου ηφθάρτισε το σκήνωμα ο Ύψιστος πόθω κράζοντες Χαίροις μάκαρ Φιλούμενε.

Δίστιχον.

Χαίρε, Φιλούμενε μάρτυς, Χαραλάμπης

Συν τω επισκόπω βοά Νεοφύτω